Stary Dwór

- Bier siy stela, weredo zatracono* - warknął za zwierzęciem, w ostatniej chwili zatrzymując się, by nie wpaść do oczka wodnego. Cofnął zaklęcie, którym przyzwał lodowy sztylet.
I jeszcze ta skrzynia. Mało brakło, a stracił by buty razem z nogami. Była niewielka, owszem, zawiasy nieco już zdążyły zardzewieć, pewnie od długiego pobytu w mętnej wodzie. Jakimś cudem się jeszcze trzymała w całości i gdyby nie wyryty na wieku napis, traktujący o klątwie, pewnie już dawno by się rozpadła. Sławoj próbował zrozumieć, z jaką konkretnie klątwą przyszło mu się mierzyć, sęk jednak tkwił w tym, że stary angielski, którego użyto do zapisu, nie był zbyt dobrze znany słowiańskiemu demonowi. Ledwie udało mu się rozczytać, że przekleństwo dotyczyło każdego, kto spróbuje otworzyć skrzynię, nic jednak nie mówiło o tym, jakie byłyby konsekwencje otwarcia czy próby zniszczenia skrzyni.
Sławoj pobębnił przez chwilę palcami po drewnianym wieku, przyglądając się dziurce od klucza. W skrzyni mogły być różne rzeczy, od złota - w co Sławoj zdecydowanie wątpił - po księgi - które już z pewnością dawno zamokły. Równie dobrze mogła być pusta, ale czy wtedy wciąż działałaby klątwa? Wzbudzało to ciekawość, żal by było w takim momencie nie skorzystać z okazji.
Nie było szans, żeby znaleźć tu klucz. Zamiast zastanawiać się, czy opłaca się mu nabyć kolejne przekleństwo do kolekcji, Sławoj rozejrzał się znowu po najbliższej okolicy. Zastanawiające bowiem nie było teraz to, jak otworzyć skrzynię, lecz jak kufer znalazł się w oczku wodnym. Czyżby ta dziwaczna ośmiornica skądś go wytrzasnęła? A może wypadł przez zarośnięte już okno budynku? Czy miało to jakiś związek ze spaleniem altany? Patrząc po wszystkim wokół, Sławoj spróbował się zorientować, skąd skrzynia mogłaby się wziąć w stawku przed rezydencją.

(poziom trudności 10 lub więcej)
Slawoj carried out 1 launched of one k20 :

2

*gwara podhalańska: zabieraj się stąd, cholerna bestio

Odwrócił się do Anabelle, zanim zdążyłby zauważyć skrzynię.
- Chętnie. Sądzę, że w środku będziemy mieć mniejsze szanse na spotkanie morskiego potwora. No chyba że w wannie - zaśmiał się i podreptał za kobietą.

Mimo tego, że była Bogiem Śmierci, to miejsce nieco ją niepokoiło.
Nawet jeśli posiadłość była w średnim stanie technicznym to wyglądała dość przyjaźnie, nie to co ten cmentarz. Rozejrzała się dookoła, a jej wzrok zatrzymał się na drogowskazie.
- Ścieżka przodków... Brzmi ciekawie - powiedziała sama do siebie u ruszyła w tym kierunku.

Wampir szybko oderwał dłoń od trumny, odwracając głowę w kierunku głosu. Uśmiechnął się lekko na widok postaci, którą okalała świetlista poświata, nim skinął głową.
Nie bał się duchów. Już jako dziecko zdarzało mu się widywać mgliste istoty, wałęsające się po terenach rodzinnej posiadłości.
Doskonale pamiętał dzień gdy matka (zanim choroba całkowicie przykuła ją do łóżka) wzięła go na kolana i wytłumaczyła, że wrażliwi ludzie widzą więcej i nie ma się czego obawiać.
"Należy bać się żywych Jim, nie umarłych."
- Nie otworzę, nie musisz się o to bać - zaczął łagodnie, odgarniając włosy z czoła - Jestem James. Mieszkałaś tutaj?

REAKTYWACJA TEMATU

Skrzynia pozostaje uparcie zamknięta i tajemnicza. Możemy ją zabrać ze sobą albo na razie zostawić.

Laurel
Idziesz ścieżką przodków, która zdaje się nie mieć końca. Kręta, gęsto zarośnięta, robi się coraz ciemniej, jak w nocy. Nawet groby przestają przypominać groby. Aż docierasz do jej końca.
A na końcu, na małym, wybrukowanym placu otoczonym wyschłymi drzewami, stoi dziwna statua. Wygląda, jakby kilkanaście postaci krzyczących w agonii zostało połączonych w jedną.

Jimmy
- Mieszkałam, kiedyś, za życia, teraz po prostu tu jestem. Jak wszyscy - odparł duch siadając na trumnie.

Reszta
Podchodzicie do drzwi, które nadal są zamknięte.
Anabelle podniosła pęk kluczy.
- Jak myślicie, który?

Przez chwilę przyglądał się kluczom.

- Pierwszy i trzeci odpadają, mają wystające... - zamachał rękami, próbując znaleźć słowo - ...dzyndzle po obu stronach... rdzenia? Więc drugi lub czwarty. A ząbki czwartego wyglądają na zbyt szerokie, by się zmieściły w szparze. Pozostaje drugi.

Odbiera klucz od Anabelle i udając najlepszego włamywacza w kraju, z językiem na wierzchu dla pełnego skupienia, próbuje otworzyć drzwi.

Klucz jest dobry! Ale...
Ale nie do końca, a przynajmniej no... zamek nie daje się przekonać, mimo Twoich skilli.
- Poczekaj, mam pomysł - Anabelle prawie wyrwała klucz z ręki Izziego i przekręciła go... na odwrót. W ten sposób, używając przeciwnego końca klucza, a dokładnie jego specyficznego kształtu, odkręciła cały zamek. Odpadł od drzwi z łoskotem a drzwi, niczym w dobrej historii grozi, powoli otworzyły się z cichym skrzypnięciem. - Pan przodem - uśmiechnęła się do Izziego.
Izuś *i reszta jak ktoś jeszcze idzie* wybierzcie kierunek.
Salon z kominkiem na wprost
Kuchnia po prawej
Piętro (schody)
Wejście do piwnicy (winda)

Uważnie obserwował Anabelle.
- Pff, też bym na to wpadł. Najwyżej godzinę później - wyszczerzył się, po czym zgodnie z namową Anabelle wszedł do środka, po czym rozejrzał się.
- W kuchni jest jedzenie. W kuchni powinno być bezpiecznie. - Powoli kieruje swoje kroki w tamtą stronę, ostrożnie stawiając stopy, wiedząc, że mogą tu być pułapki.

- Jeśli jest tam jedzenie, to leży tam od wielu lat. Uważaj, bo sam zostaniesz jego jedzeniem. - wyciągnęła pistolet i trzymając go w opuszczonej dłoni, ruszyła za nim. Kuchnia jest oczywiście zaniedbana i brudna, ale wydaje się pusta i co ważniejsze, bezpieczna. Drzwi prowadzą na tyły domu, po za tym widać starą windę towarową i stół, przy którym jadała służba.
- Hmmm nie wygląda to źle, wystarczy ogarnąć.

- Miałem po prostu na myśli, że to miejsce dobrze mi się kojarzy. Ognisko domowe, takie tam inne. Ludzie czcili sobie Hestię chyba nie bez powodu...
Urwał, bo zauwazył wałek do ciasta zawieszony na haczyku. Wziął go do ręki i zważył w dłoni, po czym chwycił jak miecz.
- Od razu się czuję bezpieczniej.

Zerknął z zainteresowaniem na dziewczynkę, przysiadając się na wieku trumny obok niej.
- Jak my wszyscy? Czyli jest was więcej - zapytał z zainteresowaniem w głosie.

- Z wałkiem? mało widowiskowa broń - uśmiechnęła się lekko patrząc jeszcze po kuchni - zresztą, nie sadzę byś znalazł w tym domu coś bardziej niebezpiecznego, niż ja. - i kiedy to powiedziała, z holu dobiegły kroki. powolne, ciężkie, złowieszcze kroki.

- o tak! - zawołała dziewczynka - całe mnóstwo uwięzionych duchów. I nie tylko wiesz, ale nie wolno mi o tym mówić.

- Mało widowiskowa? Gdyby miało się na mnie rzucić dwóch gości, jeden z dwumetrowym mieczem, a drugi z wałkiem, to chyba bardziej bałbym się tego drugiego, bo to szaleniec, co ma nierówno pod sufitem - śmieje się pod nosem, ale cichnie, by nasłuchiwać. Z wałkiem trzymanym oburącz staje w pozycji bojowej i czeka.