Stary Dwór

Stała oparta o bramę. Tak starą i tak wyraźnie od wieków nie używaną, że trudno było uwierzyć, że można ja w ogóle otworzyć. wszystko dookoła było zarośnięte, a napis nad bramą, który kiedyś obwieszczał innym nazwę dworu, przerdzewiał i odpadł, tak, ze obecnie widniała tylko  końcówka "hall". Anabelle jak zawsze się uśmiechała, najwyraźniej zupełnie jej nie przeszkadzało upiorne otoczenie rozpadającego się dworu. Sam dwór z trudem można było dojrzeć zza zarosli, jak również sporego oczka wodnego przed nimi, czy też pochylonych nisko wierzb. Nic zresztą nie wskazywało na to, że same zabudowania są w chociaż minimalnie lepszym stanie, niż brama czy ogród.

Wampir zjawił się przed dworkiem jak zwykle kilka minut po czasie, w ręce trzymając futerał ze skrzypcami. Sam nie wiedział właściwie dlaczego przyjął jej zaproszenie. Zazwyczaj śmiertelnicy kojarzyli mu się głównie z posiłkiem, jednak w tej kobiecie było coś co go intrygowało.
Ewentualnie po prostu cholernie potrzebował towarzystwa.
- Powiem ci, że ciekawe sobie miejsce wybrałaś - rzucił, opierając się o zardzewiałą bramę.

-Prawda? - Usmiechnęła się, oglądając się za siebie i patrząc na dom ze swego rodzaju czułością. - Tanio nabyłam, bo jest w oplakanym stanie. Podobno. w sumie, to jeszcze nie byłam w środku. - Przeniosła spojrzenie na Jima, patrząc jak na zwykłego kumpla od piwa, nie krwiożerczą besstie. - wchodzimy?

Czasem dla wyciszenia Laurel lubiła pójść na długi spacer gdzieś z dala od ludzi.
Obecnie nie mając co robić, uznała, że to dobry czas na to, żeby znów wybrać się na samotną wędrówkę po okolicy. Była trochę zdziwiona, gdy dotarła pod dom, przy którym już ktoś się znajdował.
- Piękny, prawda? - powiedziała, gdy zatrzymała się za nimi. - Szkoda, że już nikt o to nie dba... Ogród pięknie wyglądał gdy był wypielęgnowany...

Blake był dość specyficznym nefilim. Odkąd został wyrzucony z instytutu zamieszkał poza centrum miasta powtarzając sobie, że szuka samotności. I choć domek na uboczu dawał mu dużo swobody i pozwalał badać magię bez martwienia się o niezręczne pytania sąsiadów, nie spędzał w nim zbyt wiele czasu. O wiele częściej niż w domu można było go spotkać w knajpach w mieście, pracowni Chrisa w centrum lub kręcącego się po okolicy. Jego najświeższym odkryciem był opuszczony samotny dom. Młodemu potomkowi Anioła coś zdecydowanie nie pasowało w jego aurze. Szedł właśnie ścieżką prowadzącą do rezydencji w towarzystwie golema niosącego ciężką torbę. Lewitował przed sobą księgę, która pochłonęła go wystarczająco by nie zauważył intruzów dopóki nie był dość blisko by ich usłyszeć. Zatrzymał się nagle aż golem na niego wpadł brudząc mu plecy gliną - Oh... - odezwał sie niezbyt elokwentnie. No bo kto normalny zapuszcza się w takie okolice?

Wampir wzruszył ramionami, nim wyciągnął z kieszeni papierosa, szybko go odpalając.
- Nie spodziewałbym się by w środku było lepiej. Wyglada jakby nikt tam nie wchodził przez minimum kilkanaście lat - odpowiedział zaciągając się dymem, nim spojrzał na nowoprzybyłych.
- Chociaż jak na spokojną i odludną okolicę to wyjątkowo duży ruch dzisiaj.

Zwróciła się do Laurel zaciekawiona.
- och naprawde? Znasz ten dom? Pamiętasz, jak był.... nooo w formie? - a po chwili spojrzała na Blake. - Czy coś się stało?

- nie? - zlapał ksiege w dlon licząc że może nie zauważyli, że wcześniej lewitowała - powiedzmy że nikogo się tu nie spodziewałem. To pani dom?

James nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak blisko był prawdy. O ile kroki skrytobójczyni i wampira były niemal bezszelestne, o tyle słowiański demon niebios nie znał się na tak ostrożnym stawianiu nóg na pokrytym suchymi liśćmi podłożu. Nic więc dziwnego, że został zauważony przez pozostałe towarzystwo, kiedy tylko podszedł bliżej - najpierw przez Nefilim, który stał najbliżej, potem przez wąpierza, nawykłego do zawiązania ofiar, potem przez resztę.
Sławoja zdziwiło tylko jedno - oto przed starym, zaniedbanym budynkiem zebrał się niemal tłum gapiów. Po co? By podziwiać, jak rdza zjada ostatnie dwa zawiasy w bramie? By przyklaskiwać kruszącym się kamieniom? Czy może wreszcie patrzeć, jak za bluszczem, który właśnie przybierał krwistoczerwoną barwę, znika powoli ostatnie okno na froncie?
- Dzień dobry - powiedział, uchylając rondo kapelusza, kompletnie niepodobnego do tych noszonych w okolicy. - Przyjemny dzień, nieprawdaż?

- W sumie to tak i nie - pokiwała głową. - Czasem obok przechodziłam, ale nie zwracałam na niego większej uwagi.
Przechyliła lekko głowę, widząc nowe osoby.
- Wszyscy lubią spacery i zapuszczanie się w takie miejsca? - uniosła brew. - Dziwne macie hobby...

- Owszem, mój - odparła z dumą i radością, czule klepiąc starą bramę. - Świeżo zakupiony, jeszcze tusz na akcie nie zasechł - jak znikąd wydobyła dokument, rozwinęła jednym ruchem ręki i podsunęła Blakeowi pod nos. - No, to skoro zebrała się drużyna, zapraszam na salony! - Szybko, szybciej niż trwa mgnienie oka, wyciągnęła prosty pistolet i odstrzeliła kłódkę. Brama otwierała się powoli i bardzo głośno, zeby w polowie drogi po prostu upasc na zarosniety podjazd.
Anabelle przeszla po niej pewnie. Teraz bylo widac duzo wiecej, mianowicie, przed willa znajdowal sie spory staw, na tyle duzy, ze po srodku, na malej, sztucznej wyspie można było dojrzeć spaloną altankę. zwirowa droga okalała staw, docierała do willi, ale też dalej, wzdłuż wschodniej ściany, prowadzila za dom, oraz z drugiej strony, w nieznanym kierunku.

Musiała przyznać, że środek terenu wyglądał dość intrygująco. Pomyślała też, że gdyby o to wszystko zadbać należycie, to byłoby tu przepięknie.
Na dźwięk odstrzelonej kłódki, przeniosła wzrok na Anabelle i chwilę później ruszyła za nią, nie czekając aż reszta osób raczy się ruszyć.
- Będziesz chciała doprowadzić to wszystko do wcześniejszego, idealnego stanu? - zapytała, gdy podeszła bliżej kobiety. - W sensie... to wszystko ma swój niepowtarzalny klimat, ale trzeba trochę w to zainwestować, żeby dało się mieszkać w ludzkich warunkach.
Zainteresowała ją ścieżka gdzieś z boku posiadłości, jednak najpierw chciała zobaczyć co znajduje się w środku.

Odskoczył od żeliwa upadającego na ziemię, uznając, że niezwykła sztuka grzecznej konwersacji zaczęła nieodwracalnie zanikać. Sam sobie przyznał w duchu rację, że w tym momencie swojego istnienia naprawdę już nie ma nic do stracenia i wiedziony przez nową właścicielkę posiadłości, wespół z własną ciekawością, skierował swoje kroki na avant-cour.
Było, z braku lepszego określenia, nie najlepiej zadbane. Jako człowiek zawsze zwracał uwagę na naturę, a po śmierci jeszcze bardziej denerwowała go ludzka wobec niej znieczulica. Wierzb już dawno nikt nie podcinał, woda była zarośnięta i prawdopodobnie nawet najgorszy utopiec nie chciałby tam zamieszkać. Szkielet dawnej altany obsiadły kruki, które zerwały się, kiedy tylko dziwaczna grupa znalazła się na terenie posiadłości.
Oczywiście, jako demon pogody, głównie tej deszczowej, nie mógł odmówić sobie podejścia do brzegu sadzawki. Popatrzył wgłąb bajora, po czym rozejrzał się za kładką do pawilonu. O ile nie poszła z dymem razem z altaną, powinna być gdzieś w pobliżu i straszyć podobnie, jak cała reszta.

James momentami przypominał kota.
Pewnym krokiem przekroczył żeliwną bramę i odłożył skrzypce pod rosnącym nieopodal drzewem. Rezydencja mimo opłakanego stanu miała swój urok. Albo po prostu przypominała wampirowi rodzinny dom.
Nie czekając na resztę udał się pewnym krokiem w stronę wiekowej budowli,  zatrzymując się przed solidnymi drzwiami. Przez moment wpatrywał się jeszcze w bluszcz okalający ściany budynku, jednocześnie starając się wyczuć w powietrzu coś ciekawego, nim zauważył tajemniczą ścieżkę. Zerknął jeszcze raz za siebie zauważając, że reszta ekipy również się rozeszła i już bez żadnego namysłu ruszył przed siebie.

- Nie wiem, czy wczesniejszego i czy idealnego, ale napewno trzeba nad tym popracować. w porządku, nie przeszkadza mi to. - odparła stając z założonymi rękami i patrzyła, co robi reszta. Pierwsza naprzód posunęła się Lau, podchodząc do głownego wejścia. Niestety, zamknętego na amen.

Drzwi są przepiękne, z pociemniałego orzecha, do tego z zabytkowym witrażem, w kwiatowy wzór, który jakimś cudem, zachował się w całości. Anabelle z pewnością nie będzie zachwycona, jeśli je zniszczysz, a to w końcu uzbrojona po zęby asasynka. Na szczęście, wsród zbutwiałych liści znajdujesz pęk kluczy. Który klucz pozwoli Ci wejść, nie uszkadzając drzwi?


Sławoj, stara prawda głosi, że kiedy patrzysz w otchłań, otchłań patrzy na Ciebie. Tu za otchłań musi wystarczyć stara sadzawka. Ale reszta się zgadza. Coś stanowczo na Ciebie patrzy z mętnej wody. Para wielkich, przerażających oczysk. A sekunde potem, niczym fajerwerki w nowy rok, w gore wystrzeliły gigantyczne macki, a zaraz za nimi ciało potężnego jak słoń głowonoga.

Macki Cię chwytają, ale nie duszą. Bardziej obejmują i podnoszą wysoko w górę. Możesz podziwiać ładną okolice.
James, wąska, zarośnięta ścieżka prowadzi Cie do dawnej stajni z wozownią.

Ceglane budynki są w bardzo dobrym stanie, jak na lata nieużywania. Niestety, dopiero gdy jesteś już w środku dociera do ciebie, że to tylko pozory... Podłoga jest przegniła, a Ty na niej stoisz. Rzuć teraz kostką by sprawdzić, czy deski cię utrzymają, czy runiesz w dół. (kostka 1-6, spadasz jeśli wypadnie 4 lub więcej, jeśli wypadnie 3 lub mniej, możesz rozglądać się dalej)
Blake, dołącz do bieżących zdarzeń, acz myślę, że wielki owoc morza bawiący się Sławkiem, najbardziej przyciąga uwagę.


Anabelle momentalnie rozplotła ręce i podbiegłą do sadzawki.
- O cholera, czy to Kraken?! - Stwierdziła, że strzlanie to zły pomysł, bo bestia, cóz, może się zdenerwować.