Dach hotelu Grand

Stała prawie na skraju dachu, w obszernej, czarnej, jedwabnej sukni, patrząc na wciąż tętniące życiem, mimo później pory, miasto. Przypominało jej ono ją samą, ciągle młode, ciągle rozwijające się, gnające do przodu, ciągle niespokojne, pełne nieujarzmionej energii, którą w Londynie wyzwalała para, a w Kirze ciągłe pragnienie nieokreślonego, poszukiwanie drogi, tak silne, zwane paradoksalnie, w bogini śmierci, pragnieniem życia.
Zaśmiała się do siebie i odrzuciła na wiatr długie loki. Za nią stał pięknie nakryty stół, czekała bowiem na pewnego dżentelmena.

Dla wampirów prawdziwe życie zaczynało się dopiero nocą.
Nie inaczej było w przypadku Jamesa. Dopiero teraz, przemykając ciemnymi ulicami Londynu wreszcie czuł się sobą. O ile jeszcze pamiętał co to znaczy być sobą.
Zwinnie, korzystając ze stojącego nieopodal rusztowania, wdrapał się na budynek stojący obok i zeskoczył prosto na dach hotelu w którym był umówiony. Ukradkiem otarł kącik ust, w którym jeszcze przed momentem była widoczna krew i ucałował stojącą na balkonie kobietę w ręku.
- Wybacz, że musiałaś tyle czekać. Sprawy... się trochę przeciągnęły - zaśmiał się, poprawiając mankiety śnieżnobiałej koszuli.

Uśmiechnęła się szeroko i dygnęła, a potem nawet zachichotała.
- Witaj James, cieszę się, że wpadłeś - wskazała na stolik - zdobyłam dla ciebie krew pięknej dziewczyny, mam nadzieję, że ci zasmakuje.

Uśmiechnął się tylko na te słowa, ukazując śnieżnobiałe kły.
- Jestem pewien, że posmakuje. Mam dla ciebie mały prezent w ramach rekompensaty za to spóźnienie - powiedział, po gentlemańsku odsuwając kobiecie krzesło.