Gniazdo Westminsterskie

- Ano nie jest, chociaż i tak jest pan wyjątkowo suchy jak na taki deszcz - powiedział, mimowolnie uśmiechając się pod nosem. Może nie znał się zbytnio na magii, ale wzrok rzadko kiedy go zawodził. Przez moment obserwował taflę wody pod nimi, nim znowu spojrzał na nieznajomego.
- Ciekawy akcent. Nie będę nawet próbował zgadnąć skąd pan pochodzi, więc po prostu zapytam- rzucił, nie ukrywając nawet zainteresowania.

Podziękował za alkohol skinięciem głowy i rozejrzał się dookoła. Widział, że jak na razie Blake nie zamierza pokazywać, że go zna, dlatego uznał, że będzie robił to samo.
Zaczął chodzić po sali i przyglądać się innym osobom.

- Och, ale wlasnie o to chodzi! - trajkotala wesolo idac za kamerdynerem do sali. - Mordercy rzadko kiedy wyglądają... no na morderców. Chyba, że aż tak bardzo im zalezy, ale szczerze, kto takiego potraktuje powaznie? To sie czesto zdarza w zasadzie, znaczy, kiedy ludzie za bardzo zaczynaja kombinowac, wiem co mowie, wiele takich rzeczy widzialam... - Skonczyla, gdy znalezli sie na miejscu. Zaschlo jej w gardle, wiec chwycila kielich wina.

-Zgadzam się. I, jak wszystkie okropne przypadłości tego świata, każdy chciałby włożyć ją między bajki ze strachu albo dla własnych korzyści.- czarownik uśmiechnął się z pewnym pobłażaniem na widok młokosa, przypominając sobie pierwsze spotkanie i jego pełne adoracji spojrzenia-Blake. Chyba jeszcze nie miałeś przyjemności z paniczem Van Eckiem, prawda? To dość nowy nabytek dla tego gniazda. -dodał, wskazując na chłopca, który zarumienił się zauważalnie, kiedy uwaga została na niego przekierowana. - Królowa zainteresowała się nim ze względu na niesamowite talenty na polu naukowym.
Tymczasem Chris przyciągnął wzrok stojącego pod ścianą blondyna. Wyglądał jak nordycki bóg w szczytowej formie, nawet wciśnięty w elegancki, trzyczęściowy surdut, czarny jak bezgwiezdne niebo. Kiedy podszedł bliżej w świetle świec błysnęły kły i żółte oczy.
- Dobry wieczór. Chyba nie zostaliśmy sobie przedstawieni....
Kira natomiast mogła dostrzec przeróżne najbardziej wymyślnie ubrane stworzenia, płci wszelakiej, ale na pierwszy rzut oka była jedynym Bogiem Śmierci w pomieszczeniu. Przynajmniej dopóki nie spojrzała w kierunku ogromnego okna, gdzie niemal zlewając się z karminowymi kotarami stała dość niska dziewczyna, o pełnych, kobiecych kształtach, ubrana w długą, bogato zdobioną suknię.
//Chłopcy, macie czas, żeby poznać się lepiej póki co.

Spojrzenie Magnusa sprawiło, że nieświadomie uniósł głowę wyżej. Choć nadal darzył maga szacunkiem, a jego umiejętności podziwem, nie był już chłopcem którego Bane poznał w instytucie. I jeśli będzie trzeba to mu to udowodni. Nie był to jednak czas na przechwałki. Uśmiechnął się kącikiem ust i odwrócił do rudowłosego chłopca- To prawda, nie miałem przyjemności. Blake. Nefilim, przynajmniej w pierwotnym tego słowa znaczeniu - wyciągnął do niego rękę. Drobny rumieniec nieco go rozbawił i uznał za dobrą zabawę wprowadzenie młodego naukowca w jeszcze większe zakłopotanie - zainteresowanie królowej to prawdziwe wyróżnienie. Czym dokładnie się pan para? Jestem pewien że to coś pasjonującego.

- To raczej nie jest... powiedzmy, że ciężko nazwać to miejsce konkretnie w tym momencie. Wschód Europy, w każdym razie - orzekł, rozglądając się jak gdyby od niechcenia po okolicy.
Zignorował uwagę na temat suchego ubrania, mając nadzieję, że ten temat już nie wróci. Nie miał ochoty na niepotrzebne i narażające jego wolność, a może i życie pytania. Nie potrzebował tego typu uwagi.
- Pan za to jest stąd, ja rozumiem?

Gdy ktoś się do niego odezwał, obrócił od razu głowę, by spojrzeć na mężczyznę. Musiał przyznać, że był cholernie przystojny i totalnie w jego typie. Jednak nie był tu w celach zawierania przyjaźni czy szukania romansu. Wyprostował się i obrócił całkiem w jego stronę, podchodząc nieco bliżej.
- Dobry wieczór - odpowiedział, uśmiechając się lekko. - Chyba nie mieliśmy jeszcze do tego okazji. Christian.
Powiedział i wyciągnął dłoń w jego kierunku w geście przywitania.

Cokolwiek nie robiła, szybko zaczynała się nudzić. Tak bylo i tym razem. Bal poki co zdawał się imprezą nudną i sztywną, niczym pantalony zdewociałej starej panny. Jedyne istoty które kojarzyła gdzieś się rozeszły, przystojni panowie zdawali się być bardziej zainteresowani innymi przystojnymi panami... Co do czego oczywiście nie miała żadnych uprzedzeń, nie takie rzeczy zdarzały się bogom śmierci, wiec no czemu nie, aczkolwiek z drugiej strony, to wielka szkoda.
Ano właśnie, jeśli już o shinigami mowa, to zdawało jej się, że widziała jeszcze jednego, aczkolwiek nie znała dziewczyny. Może jakaś nowonarodzona? A wiec dwie boginie śmierci, niezle, na wypadek, gdyby komuś zdarzyło się zejść. Ciekawe, czy po to zostały zaproszone. Z drugiej strony, po co? Kto zaprasza śmierc? Śmierci sie nie zaprasza, zawsze przychodzi sama, zaproszona czy nie, wchodzi z butami w zycie, zostawiajac po sobie czasem smutek, czasem radosc, zwykle tez klotnie o schede po nieboszczyku, ktory właśnie pewnie udaje się na spotkanie z przeznaczeniem z myślą, że ten piąty serniczek w srodku nocy to nie był najlepszy pomysł.
Osobiście lubiła samobójców. wykazywali daleko idącą wdziecznosc na jej widok.
Postanowiła się nieco pokręcić po okolicy. Kto wie, może znajdzie cos ciekawego, jak zajęta sobą parka, magazyn wina, trup, albo heteroseksualny mezczyzna. w tym celu wymknęła się na taras udając dusznosci, a natępnie zeskoczyła z niego i poszła szukać dogodnego okna by pomyszkować tam, gdzie sie chowa brudy. pod ziemie.

- W takim razie nie będę drążył - odpowiedział, nim roześmiał się dźwięcznie na kolejne słowa mężczyzny, ukazując śnieżnobiałe kły.
- Nawet nie wie pan jak bardzo stąd. Mieszkam tutaj - wskazał skinieniem głowy na posiadłość gniazda rozciągającą się przed nimi. Jak bardzo nienawidził niektórych zasad obowiązujących w wampirzej społeczności, tak panujący wszechobecnie przepych przeszkadzał mu już o wiele mniej.

Kira musiała być bardzo zawiedziona, gdy okazało się, że wszystkie wejścia są starannie zapieczętowane. W pewnym momencie znalazła się jednak w zasięgu wzroku mężczyzn, którzy z taką przyjemnością mokli na moście.

-Bardzo mi miło, Panie Blake. Oh to nic wielkiego, naprawdę. Po prostu...królowa lubi fajerwerki- uśmiechnął się przebiegle, a w jego oczach pojawiła się niebezpieczna iskra.
-A ty, mój drogi? Bo raczej nie reprezentujesz już swoją skromną osobą Charlotte, prawda?- dodał mag, patrząc na niego przenikliwie. Swojego zaproszenia nie musiał nikomu tłumaczyć. Przecież obecność Najwyższego Czarownika Londynu drastycznie podnosiła prestiż takiego zgromadzenia.
-Matthias. Matthias Hevlar- odparł wilkołak, zamykając jego dłoń w odrobinę zbyt mocnym uścisku. Kiedy przedstawiał się w jego głosie dało się dosłyszeć twardszą, północną nutę.- Lykantrop, jak widać. Proszę wybaczyć mi śmiałość, ale chciałem porozmawiać z kimś, kto nie ma kłów, a w tym towarzystwie to naprawdę śmiałe życzenie.
Tymczasem wśród służby zapanowało poruszenie. Drzwi do właściwej sali balowej otworzyły się, ukazując komnatę o ścianach w kolorze głębokiego burgundu, wymalowanych w skomplikowane złote wzory. Tym, co najbardziej przyciągało wzrok były jednak kryształowe kandelabry, wypełnione tysiącami świec. Mężczyzna z laską i kamerdyner byli jednymi z pierwszych, którzy ruszyli w kierunku drzwi, jednak po drodze zatrzymali się przy uczonych. Kamerdyner przejął inicjatywę i odezwał się jako pierwsi.
- Szanowni Panowie, pozwolę sobie przedstawić Lorda Brandona von Kazter. - z bliska widać było kilka cech odbiegających od standardowego obrazu brytyjskiego gentlemana. Drobiazgi. Na przykład rękawiczki z cienkiej skóry, idealnie czarny smoking, bez jednego białego akcentu. I, oczywiście, nienaturalna bladość.

- Piękna posiadłość - przyznał. - Wielkie przyjęcie to pewnie jakaś wielka okazja..? Nie musi pan odpowiadać - uniósł prawie od razu ręce.
Zauważył, jak na ścieżkę wychodzi kobieta. Ładna. Niejeden zapewne powiedziałby nawet pociągająca. Rozglądała się, jakby czegoś szukała. Poza tym raczej nie była zadowolona z padającego na nią, drobnego deszczu. Sławoj nawet pokusiłby się o stwierdzenie, że kobieta wyglądała jak personifikacja śmierci, gdyby nie to, jak jej zamoczona suknia przywodziła na myśl futro wykąpanego kota.
- Chyba zgubiła parasolkę - rzucił, wskazując na kobietę. - To pana gość?

- Fajerwerki - powtórzył z wymuszonym uśmiechem gdy dostrzegł błysk w oku. Coraz mniej podobało mu się to przyjęcie. Przez sekundę zastanowił się czy może uda mu się jakoś uciec tak by nikt nie zauważył ale rozmyślenia przerwał mu głos maga - Jak zwykle jest pan wspaniale poinformowany. Nie reprezentuję Instytutu i choć zaproszenie niewiele wyjaśniało, myślę że to właśnie może być powód dlaczego tu jestem - odparł lekko. Duma nie pozwalała mu powiedzieć „nie mam pojęcia czemu”. Na szczęście nie musiał dalej improwizować bo uwagę wszystkich przykuło wielkie wejście. Młody mag od razu poczuł się nieswojo, tak ogromny kontrast pomiędzy skórą a ubraniem sprawiał, że przeszedł go po plecach dreszcz. Miał nadzieje że nie było tego po nim widać - Coż za zaszczyt - odparł jedynie nie odrywając wzroku od przybysza.

Chris uśmiechnął się lekko na jego słowa.
- Na szczęście jest tu nieco więcej osób, które nie posiadają kłów - zauważył, rozglądając się. - I dobrze, przyda się trochę różnorodności. Jest pan tu sam?
Zadał po chwili pytanie, prostując się. Jak na razie wilkołak wydawał mu się tu jedyną w miarę normalną osobą nie licząc Blake'a i Kiry, których nie mógł już dostrzec w tłumie.

Nuda. Nawet pomyszkować po kątach nie dadzą. No nic, poczeka na rozwój zdarzeń. Póki co, z braku laku, postanowiła podejść do moknących mężczyzn. Uśmiechnęła się niewinnie i czarująco.
- Panowie nie w środku? Mają niezłe wino.

Z zainteresowaniem spojrzał na przemoczoną kobietę i szybko zdjął marynarkę, by zarzucić ją na jej ramiona.
O gości gniazda zawsze należało dbać.
- Nie da się ukryć, że wino mamy wyborne, chociaż osobiście wolę inne rzeczy - wyszczerzył się do kobiety, ukazując śnieżnobiałe kły.